Tuesday, September 15, 2009

Last Night

A woman’s rhythmical screaming woke me up in the middle of the night’s silence. It sounded like a grief from a far away apartment block. I had a feeling that someone had just died. It must have been either a mother or a wife mourning loudly. The sound was very disturbing. I felt uncomfortable and attentive to every detail around me. I felt a slight quiver, a leftover illusionary feeling from the recent earthquake. …And then a sound of something knocking against my window.


The large window of my bedroom faces darkness. From there emerged an outline of a bird that convulsively kicked my window. I imagined it was an element from someone who had just died. The mourning had stopped.


Gradually I became aware that there was something flying in my bedroom. Something small and dark. I guessed it was a bet. It would have been a bigger panic I suppose if not that mourning. I covered my head with the blanket, got off the bed all bent down, switched on the light and opened the window. At the exact time when I was opening it, I realized that it had been locked. The bet flew away in the darkness. I locked the window back.

If the window had been locked, that meant that the bet got into my bedroom from the balcony door in the living room that I had left open. And entering the living room was like entering an old church inhabited by bets.

After a brief midnight shock and momentary understand that I HAD to cope with this, rolled in the blanket I crawled towards the switch and kneeled down on the floor. I switched on the lights. Patience was the only method now to get over this. One by one they flew into the darkness outside the balcony. I looked around and concluded I was on a safe side. Got up and walked towards the kitchen table and suddenly another one flew on top of my head and back. It seemed like an endless chaos. Again I kneeled and waited. The bet flew around the room and could not find his way out. It was only by chance that he appeared outside on the balcony and then somewhere at an unknown location when I locked all the doors and windows of my 11th floor apartment.

Scared in a particular way I still left the lights on and went to the toilet. Several drops dropped from the tap and I turned to the other remaining several drops of the bath tap to wash out the soap.

Going back to my bed I had trouble breathing and finding a place. I thought I will never drink and smoke. A sudden sound made me jump for the last time that night – pipes gradually and suddenly filling with water.

Wednesday, September 9, 2009

StalinArt

"Why not paint it in lovely rainbow colours - or allow it to be repainted by a competition winner once a year ... or have installations added to it" - as extract from the discussion on the Stalin monument.

I came across the discussion on turning the Stalin monument into an artistic piece. Just view the blog here The Art Club Caucasus.

It would be just GREAT to turn Stalin into art. What do you think?

Sunday, September 6, 2009

la danza contemporanea

რამდენიმე დღის წინ რობერტო გავიცანი. მოვიდა, რომ აეროპორტიდან ავეყვანე. სადღაც საათნახევარი იყო გზა. აღმოჩნდა, რომ გაბრიელას ქმარი იყო, წარმოშობით მექსიკელი. 20 წელზე მეტია იტალიაში ცხოვრობს და არის თანამედროვე ცეკვის ქორეოგრაფი – fa la danza contemporanea.

პირველი, რაც დამამახსოვრდა და გვერდზე გავიხედე რომ თავში გამემეორებინა, იყო, რომ მსახიობობა ცურვის ცოდნაა ემოციების ზღვაში. მერე ამბობს, რომ ბევრი მსახიობი გიჟი ხდება – diventa pazza – რადგან ცურვა არის იცის.

მათი ცეკვა შინაგანი სამყაროს გამოხატვაზეა, ინდივიდუალურია, როგორც ვხვდები, როგორც კრისტინას მაიკლის "დაგდა".

როგორც რობერტომ მომიყვა, მის დასში სამი რამ განსაზღვრავს თითოეული მოცეკვავის პერფორმანსს – წინასწარ განსაზღვრული, გააზრებული იდეა, ემოცია, განლაგება, რაც უნდა გამოსახონ. მეორე, შესრულებისას არსებული ემოციური მდგომარეობა და მესამე, მაყურებლის რეაქცია – ჩართულობა და განწყობა.

ერთ ფრანგ მსახიობზე მომიყვა, რომელსაც უთქვამს, რომ სახის ნაკვთები იტყუება და შეუძლებელია სხეულის ნაკვთებით შინაგანი გადმოსცე. ამიტომ სახეზე რაღაც აიფარა, ხელები უკან წაიღო და გამოხატა მხოლო სხეულით, მკერდით, სხეულის ცენტრალური ნაწილით. აქ ერთი წერტილია, სხეულის ცენტრი, საიდანაც მოდის მთელი მოძრაობები და საიდანაც პირველ რიგში მოდის ემოცია. ის კისერს და თავს უკავშირებს დანარჩენ სხეულს. ასევე ხელები ამ წერტილის საშუალებით უკავშირდება სხეულს და შემდეგ თავს. Si chiama un grand'occhio. დიდი თვალი ქვია – და თითები მიირტყა. ამ თვალით იყურები ცეკვისას. ყველას შინაგანი სამყარო უნიკალურია და ამიტომაც ყველა მსახიობის ცეკვა უნიკალურია. ყველას თვალიც უნიკალურია.

მთელმა ამ ამბავმა, რაც რობერტომ მომიყვა, რაღაც დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა უცებ იმ ღამეს, როდესაც დიდი ტბის სანაპიროს მივუყვებოდით, რომელიც ვიცოდი რომ იქ იყო, მაგრამ არ ჩანდა. ამ გრძელთმიანმა მექსიკელმა რაღაც საათნახევარში თავი მოუყარა ყველაფერს, რაც იმ საათნახევარში შეიძლებოდა გამეგო და მიმეღო. პარალელები გამახსენდა – ქართული ცეკვა და სუხიშვილების danza contemporanea გათანამედროვებული ცეკვა. ამ ცეკვას, შედარებით გათავისუფლებულ მოძრაობებს, ძალიან დიდი კრიტიკა მოყვა თავიდან. მიუხედავად იმისა, რომ ის მაინც კოლექტიური და სინქრონულია.

მერე დავფიქრდი და ქართული სიმღერებიც კოლექტიურია. რა თქმა უნდა, არა მარტო ქართული... არა ის, რომ ამაში რამეა ცუდი ან კარგი მაინცდამაინც. უბრალოდ კოლექტიურია და მორჩა. არა ინდივიდუალური. კი, ეს ფოლკლორია. რობერტო მეუბნებოდა, რომ მის danza contemporanea–ში მექსიკური ტრადიციული ცეკვების ელემენტებს ხმარობს. თანამედროვე ცეკვა ფოლკლორის ადამიანზე მორგებაა, არა ფოლკლორის გაგრძელება.

რაღაც დასკვნამდე მივედი, რაც ისედაც შესანიშნავად იცის ყველამ – საზოგადოება, რომელიც ინდივიდუალიზმის წინააღმდეგია, ამას ცეკვაში ავლენს. გამახსენდა სცენა, სადაც გოგო და ბიჭი ცეკვავენ განსაზღვრული ილეთებით, მათ გარშემო კი სხვებს წრე აქვთ შეკრული და სინქრონულად უკრავენ ტაშს. ეს იყო პირველი იმიჯი, რომელიც თავში მომივიდა.

და მერე მაიკლის "დაგდას" პერფორმანსი, სადაც არაპროფესიონალი მსახიობები ჩვეულებრივი ადამიანები, როგორც ვხვდები, სცენაზე თავიანთ დაფებზე გამოსახავენ და ხატავენ იმას, რასაც იმ წუთას განიცდიან.

მერე ვიფიქრე და რობერტოს ვკითხე – თუ მოცეკვავე არ ხარ, ცეკვით როგორ უნდა გამოხატო შენი ემოცია, რა მოძრაობებით. რობერტო მეუბნება, რომ მაგალითად მისალებას სხვადასხვანაირად გამოხატავ იმის შესაბამისად, თუ რა დისტანციაზე, სად არის შენგან სალმის მიმღები. ხელს ხან ისე იქნევ, ხან ასე, უფრო გამოხატულად, ნაკლებად გამოხატულად. მნიშვნელობა აქვს დინამიკას, სიჩქარეს.

სალამი მარტივი გამოსახატია, მაგრამ როგორ გამოხატავ მაგალითად "it"–ს, რომელიც On the Road–ში Dean-მა და Sal–მა აღმოაჩინეს – რაღაცა, რაც ნამდვილად იცი რომ არის, მაგრამ არ იცი რა არის.

რობერტომ მითხრა, რომ la danza contemporanea, მისი შინაარსი და გაგება და la danza expressionata – გამოხატვაზე დაფუძნებული შემოქმედება 20იან წლებში დაიწყო და თავიდან ძირითადი აქცენტი ფერებზე კეთდებოდა. ეს იყო განთავისუფლების დრო – გამოხატვის განთავისუფლების დრო.

მაშინ როდესაც ვთქვათ 1666 წელს ლონდონის დიდი ხანძრის დროს, როგორც მგონია, მსხვერპლის რაოდენობა ნაკლებად აინტერესებდა ვინმეს (თუმცა შეიძლება ვცდები და ეს ცუდი მაგალითია), ახლა ადამიანს, თითოეულს, ცალკე არსებულს, ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს და მას აქვს თუნდაც სიკვდილის უფლება, ჰოლანდიაში ფიზიკურიც კი. მაგრამ ფიზიკურს რომ თავი დაანებო, ამ ქვეყანაში სიკვდილის უფლება რაღაც ვალდებულების არსებობას უკავშირდება, burdain არის. იმდენად ცხოვრობ სხვისთვის, რომ შენი სიკვდილი პირველ რიგში სხვებს ეხება და შენ მეორეხარისხოვანი ხარ.

collective vs. individual
social folk vs. contemporary individual perception

Wednesday, September 2, 2009

Change

Tonight I decided to write about change. Is change anything that will every come to this place? I've been happy that I'm part of a process, part of a change. That it's interesting. And then I've realised that it has always been like that, it has always been a process without any actual change. Just a circle. No, not even a circle, one unmoving spot.

This evening it struck back that there is a change... But change towards the worst. I realised I was admitting this. Change towards living in a real authoritarian country. Moreover, a country with constant warfare (readiness for warfare), rather, a region settled by people who hate each other, ethnicities, who think they are the only true ones.

This is the perfect environment for radicalism - the radical enslavement and probably the radical protest (is this where terrorist attacks come from?). Can radicalism change things, I mean the way we live in this country? But the thing is that it is not only this country. It's the whole environment around it - Abkhazia, South Ossetia, North Caucasian autonomous, Karabakh, Azerbaijan and Armenia - a region that has been through wars for two decades recently. What is the state of mind in this kind of environment. Is war a way to conserve things, boil it on high heat?

Tuesday, September 1, 2009

A MR. MINISTER in Humburg

If you happen to be in Humburg on October 1st, don't miss out screening of A MR. MINISTER, directed by Salome Jashi and Giorgi Tsikarishvili, first aired at Dutch VPRO. The film is presented within a festival about the Black Sea Region in five German cities with readings, discussions and a short film programme.

Location: 'Europa-Lounge' at the KörberForum Körber-Foundation in Hamburg.
In cooperation with the FilmFestival Cottbus - Festival of East European Cinema.
















A MR. MINISTER (22 min.) shows the character of Bakur Kvezereli, 27 year old minister of agriculture. He is the youngest member in the cabinet of ministers led by Mikheil Saakashvili in Georgia. This ambitious young man claims there is nothing he dislikes in himself. Balanced with human feelings the film reveals one piece of the young and controvertial Georgian government.

For more info about the screening just click here: inter:est